Acaba yazmasam mı?
Fotoğraflar ve videolar sanki tüm hissettiklerimi anlatıyor bu sefer.
Yakaladığımız son Cumartesi.
Çok yakınımızda olmasına rağmen haberimiz olmayan tarihi, kültürel ve doğa harikası yerler.
Neden haberimiz yok? İlgisizlikten mi?
...
-Kaleye nasıl çıkarız?
-Burdan yukarı doğru çıkın kestirmeden.
-Yok biz köyü de görelim gezmeye geldik.
-Yıkıntı ya bir şey yok.
...
İnsan üzülüyor. Bize kadar birikerek gelen onca yaşantı, kültür, tarih gözümüzün önünde yıkılıp gidiyor. Tam da korunması gereken bir zamanda.
Ahmet Hamdi Tanpınar'ın Saatleri Ayarlama Enstitüsü romanında da vardı. "Yeni" olsun derdi. Korumayacaksak, sahip çıkmayacaksak, elimizde olanları unutacaksak "Yeni" ne işe yarar ki?
Bahçesinde yaşlı ağaçların ve hatta ormanların olduğu okullar gördüm, görüyorum. Süs havuzları, el işlemesi tabelaları, kuş sesleri, sincaplar... Ama tek bir şey eksik...
İlk çalıştığım okullardan biri de böyleydi. Kocaman bahçesinde bir sürü yaşlı ağaç vardı. Çocuklarla kale baskın oynar; toprak, çimen, çakıl zeminlerinde koşar ağaçlara yumardık. Ağaçlara sarılırdık.
Daha geçenlerde öğrendim, bozuk zeminlerde yürüyen insanlarda zihinsel aktivite artışı görülüyormuş.
Eskiler belki de bize göre daha yeniydi. Neden okul bahçesine süs havuzu yapar ki insan eğer sınav da çıkmayacaksa?
Neyse. Üzülmekle de bir şey değişmiyor zaten.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder